Van een feestje in de soep

Twee maanden geleden bestond het Nationaal Kanker Instituut alweer 81 jaar. En dat moest natuurlijk groots gevierd worden. Dus werden we met z´n allen opgetrommeld naar een hele grote gymzaal in Cubo, een groot en luxe sport- en congrescentrum ergens in Bogotá. Daar in die sportzaal gebeurde van alles wat ik niet kende van Nederland én won ik ook nog een leuke prijs!

Het feestje begon al om 9 uur in de ochtend. En duurde tot 3 uur in de middag. Met mijn collega besloten we er met de lunch naartoe te gaan. Wat nog een hele uitdaging bleek om daar met de bus te komen. Op een gegeven moment zaten we bijna bij het vliegveld toen we besloten dat het misschien handig zou zijn om hier uit te stappen en een andere bus te pakken. Na een rit van dus bijna twee uur kriskras door de stad kwamen we eindelijk aan.

De gymzaal stond vol met mooi gedekte tafeltjes met een buffet aan de zijkant. We hadden zo een honger gekregen dat we meteen gingen aanvallen op al dat eten. Ondertussen speelde er een band op toontje Colombiaans: zo hard mogelijk. Met elkaar praten werd opeens schreeuwen, wat resulteerde in een keelontsteking de dag erna die bijna drie weken duurde. Die harde muziek is heel normaal hier in het land, zelfs op kinderfeestjes. Hoe harder de muziek hoe beter.

Terwijl ik dankbaar mijn salade zit weg te happen en vooral geniet van het toetje vindt er een loting plaats. Allemaal hebben we een nummertje toebedeeld gekregen en jawel, ik word uit de grote bak met nummers getrokken! Als één van de honderd andere winnaars, dat dan weer wel.

Na dit heugelijke moment komt er nog wat dans en nog meer muziek en gaan ook de collega´s de dansvloer op. Ik denk even terug aan het laatste werkfeestje dat ik had in Nederland en dat ging er toch wel even anders aan toe. Zonder een druppel alcohol, nog vroeg in de middag, zag dit er ongeveer zo uit:

En toen bleek ook nog dat ze zelfs aan de andere kant van de oceaan de polonaise kennen!

Maar goed, dat terzijde. Want een paar weken geleden heb ik dus mijn cadeautje verzilverd en mocht ik samen met vriendlief een hele dag gebruik maken van de faciliteiten van Cubo, dat grote luxe sportcentrum dus, én kregen we ook nog een gratis lunch. Dus beladen met een tas vol sportspullen en handdoeken stapten we in de bus en begonnen we al om half tien aan ons sportieve én ontspannen dagje. Zo hebben we even gefitnest, gerelaxt op die lekkere zachte banken, en heerlijk geluncht. Maar het leukste was toch wel de minigolf op het dak van het mooie gebouw, met een waanzinnig uitzicht. Natuurlijk won ik (bijna) en kleedden we ons daarna om voor een duik in het banenbad. Mét badmuts, want dat is verplicht hier. Ondertussen werd ik knettergek van die kluisjes waar je steeds een munt van 500 peso’s in moest gooien en die je nooit meer terugkreeg. Niet handig als je vier verschillende sporten gaat doen en je steeds in dat kluisje moet zijn.

De dag eindigde nog geweldiger met een bezoek aan de sauna en het Turks stoombad. Gescheiden voor mannen en vrouwen. Badkleding is in tegenstelling tot in Nederland in sauna’s hartstikke verplicht, net als dat ook hier aparte douches waren (waar ik mijn kont amper kon keren). Ik stapte in de heerlijke sauna, toen weer onder de koude douche, weer sauna. Heerlijk. Té lang geleden. Vervolgens naar het stoombad. Drie stoombaden in één met wat glazen deuren ertussen. Elk stoombad een eigen temperatuur. Van 30 tot 60 graden. En een paar koude douches gewoon ín het stoombad. Heerlijk genieten op de stenen banken in de stoom. Opeens kwam er een vrouwtje binnen met een hele grote bos knalgroene kruiden. Je weet wel, van die kruiden die je in de soep gooit. Alsof ze die net uit haar moestuin had geplukt en het de normaalste zaak van de wereld is om de opbrengst vervolgens in een stoombad te deponeren, verspreidde ze de kruiden over de verschillende waterpoeltjes. Na een paar minuten begon het er steeds meer op te lijken dat ik zelf in de soep was beland. De geur van kruidige bouillon werd steeds heviger. Wat een geweldige uitvinding voor in een stoombad. Het rook zo heerlijk dat ik nog lekker bleef zitten. Totdat ik echt het gevoel had dat de soep het kookpunt bijna ging bereiken. Dus stapte ik toch maar onder de koude douche en verliet ik met enige moeite de heerlijke kruiden ‘Turco’, zoals ze dat hier noemen.

Helemaal rozig ga ik naast vriendlief op de bank zitten. Ik ben zo uitgerust door deze dag dat ik zo in slaap zou kunnen vallen. Het is inmiddels al bijna zes uur en dus bedenken we wat we eigenlijk willen gaan eten nu. We kijken elkaar aan en die vraag wordt als vanzelf beantwoord: om één of andere onverklaarbare reden hebben we namelijk allebei ontzettende trek in van die lekkere warme en kruidige groentesoep…