Een stad vol contrasten

Zelden ben ik zo nerveus. Voor iets wat ook eigenlijk helemaal niet nodig is. Het vliegtuig is al geland. Dus ze zijn al veilig op de grond. Het is ook niet dat ik ze al jaren niet gezien heb. Nee, het is pas vier maanden geleden. Maar toch gieren de zenuwen door mijn lijf. Bij de bagageband staat het al vol met mensen. Maar ik zie nog niet waar ik al een halfuur zo lang op wacht. Totdat ze eindelijk helemaal als laatste aan komen lopen. Een zucht van verlichting. Ik volg ze naar de uitgang totdat ze eindelijk door de deuren komen lopen en we elkaar in de armen vliegen. Het is echt waar: mijn ouders zijn in Colombia!

Ze zijn doodop. Logisch ook, na zo’n lange vlucht over de oceaan. Ze willen eigenlijk alleen maar slapen. We lopen naar de auto en in meer dan een uur rijd ik ze naar ons huis. Een veel te lange rit, want het is een grote chaos op de weg vandaag. Achter me op de passagiersstoel hoor ik angstkreten. Ook wordt regelmatig de adem ingehouden. Ze kijken hun ogen uit. Het is al donker, wat de boel nog een beetje enger maakt. Alles rijdt kriskras door elkaar. Lijnen op de weg ontbreken en ze worden ook nog door elkaar geschud door al die kuilen in de weg. Als we dan eindelijk aankomen in ons kleine paleisje pakken ze het hoognodige uit de koffer en gaan naar dromenland.

Tenminste, dat was de bedoeling. Want slapen met een jetlag gaat niet zo makkelijk. Ik slaap ook nooit de eerste twee dagen. De volgende dag worden ze dus zo mogelijk nog vermoeider wakker. Maar als je iets niet moet doen bij een jetlag is er aan toegeven. Die fout heb ik ook ooit eens gemaakt. Meteen aan het nieuwe ritme aanpassen dus. Daarom besluiten we te gaan ontbijten bij La Bagatelle. We kletsen aan één stuk door en eten onze buikjes vol met typische Colombiaanse gerechten. Ik bestel verse mango sap met melk voor ze. Iets wat ze alleen met water kennen, maar deze variant blijkt een stuk lekkerder. Alvast iets voor in Nederland dus.

Na het ontbijt rijden we door naar het centrum van de stad. Er zijn helaas demonstraties op het plein, waar we dus niet kunnen komen. We lopen wat rond door de binnenstad die precies vandaag totaal door militairen is bezet en besluiten dit deel later te gaan bekijken. Ze vinden alles maar wat leuk en hebben totaal geen cultuurshock. Dus besluiten we dat het wel mogelijk is door te rijden naar San Andresito bij het ziekenhuis waar Jimmy werkt. Een commercieel gebied in een arme wijk. Een totaal andere wereld vergeleken met de mooie buurt waarin wij wonen. Overal fruit op karretjes, overal mensen, geluiden, geuren, kleding, schoenen, eten, afval, sieraden en zwervers. Alles door elkaar. Het is regelmatig angstvallig stil achter me als ik mijn ouders hun ogen zie uitkijken. Dat kan ook bijna niet anders door dat grote contrast met het begin van de dag.

Vriendlief laat ze meteen het terrein van het ziekenhuis zien, wat best bijzonder is aangezien dit een heel oud ziekenhuis is wat duidelijk aan het gebouw te zien is. Ze vinden het allemaal bijzonder interessant. Wat een indrukken vandaag.

We rijden weer richting het noorden. Drugsverslaafden komen met houten stokken op onze auto aflopen als we voor het stoplicht staan. Jimmy leert mijn ouders hoe ze hier mee om moeten gaan. Niet in paniek raken en de mensen niet aankijken. Ook dit is Bogotá. We rijden verder, op naar het winkelcentrum Santa Fe, helemaal in het noorden van de stad. Een groter contrast tussen de arme wijk waar we net waren en dit gigantisch grote en luxe winkelcentrum is er bijna niet.

Na deze dag vol met auto’s, armoede, mensen, winkels en nog veel meer indrukken gaan ze vroeg naar bed om dit keer gelukkig wel iets te slapen. De volgende dag ga ik alleen met ze op stap, maar dit keer blijven we in de buurt. We lopen naar het park waar ik altijd ga joggen. Onderweg komen we ook hier houten karretjes en auto’s tegen met bergen fruit dat gewoon op straat wordt verkocht. Het park is ondertussen heerlijk ontspannen genieten van het uitzicht op de bergen en de sportievelingen die hier met z’n allen genieten van hun vrije dag. Het is behoorlijk warm buiten in de zon en besluiten daarom wat verkoeling te zoeken in het nabijgelegen winkelcentrum. We lunchen bij het geweldige Crepes & Waffles en wandelen weer richting huis.

Maar niet voordat we eerst naar de supermarkt gaan. De Éxito bij ons om de hoek doet zijn naam echt recht aan. Werkelijk alles is hier te koop. Bergen fruit, groente, pasta, meel. Maar ook televisies, kleding, brood, lampen, fietsen en autobanden. Na ook hier de ogen te hebben uitgekeken wandelen we in de hete felle zon naar een groentewinkel. Een heel grote welteverstaan. Geweldig natuurlijk, met die vele opgestapelde sinaasappels en al dat rare fruit. Hier gaan ze vaker komen, hoor ik achter me.

We komen thuis aan en nog geen vijf minuten later begint het te rommelen in de lucht. Weer een paar minuten later vallen er opeens met bakken grote hagelstenen uit de lucht. Mijn ouders begrijpen er niets van: net was het nog zo ontzettend warm met die zon! Tja, niet alleen de stad kent contrasten, ook het weer is totaal onvoorspelbaar.

De eerste twee dagen zitten erop en volgens mij genieten ze volop in deze onbekende omgeving die inmiddels al een stuk vertrouwder aanvoelt. Ze willen graag weer terug naar het centrum om het plein en het goudmuseum te bezoeken en staan te popelen om de hoge berg met de kabelbaan op te gaan. En al het ander moois wat Bogotá te bieden heeft. Gelukkig hebben we nog drie weken de tijd om dit allemaal te gaan doen. Volgens mij vinden ze het hier leuk. Ik kan met een gerust hart gaan slapen.